Podatek od towarów i usług jest podatkiem pośrednim, nakładanym na różnego rodzaju czynności. Każda odpłatna dostawa towarów, ich eksport i import czy import usług muszą być odpowiednio udokumentowane. Jeśli chcesz się dowiedzieć, jak w praktyce należy prowadzić ewidencję podatku VAT w księgach handlowych, ten artykuł jest dla Ciebie! Definicja podatnika dla celów podatku VAT znajduje się w dziale III Ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2004 Nr 54 poz. 535). M.in. tam należy szukać szczegółowych wskazówek, dotyczących prowadzenia ksiąg handlowych.
Podatnik dla celów VAT - kim jest?
Zgodnie z art. 15 ust. 1 wyżej wymienionej Ustawy, "podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności". Z kolei dalej - w art. 15 ust. 2 - doprecyzowana została sama definicja działalności gospodarczej. Otóż obejmuje ona "wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych".
Ewidencja podatku VAT - jak to robić w księgach handlowych?
Ewidencja księgowa powinna dotyczyć każdego zdarzenia gospodarczego, które wymaga takiej dokumentacji. Szczegółowo określa to Ustawa z dnia 29 września 1994 roku o rachunkowości (Dz. U. 1994 Nr 121 poz. 591). A w związku z tym, że to dowody księgowe stanowią podstawę do zapisów w księgach rachunkowych, należy zwrócić uwagę na to, by były one być rzetelne, kompletne i bezbłędne. Konieczność zastosowania ewidencji szczegółowej w formie rejestrów VAT wynika z zakresu czynności, które podlegają opodatkowaniu VAT. Wszystkie jednostki, które są podatnikami podatku od towarów i usług, muszą tworzyć deklarację VAT-7 i wykazywać w niej VAT naliczony i należny. W związku z tym, niezbędne jest prowadzenie ewidencji w taki sposób, aby możliwe było całkowicie oddzielne określenie tych wielkości, a także samego zobowiązania z tytułu VAT.
Podatnicy są zobligowani do prowadzenia ewidencji, która zawiera następujące dane: - kwoty, które podatnik obowiązany jest zewidencjonować do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których przysługuje mu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego; - dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania; - wysokość podatku należnego; - kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego; - kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu; - inne dane, które mają służyć do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej (jest to określone w art. 120 ust. 15, art. 125, art. 134 i art. 138 ustawy o VAT).
Co ważne, powyższe wyliczenia nie dotyczą podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku (stanowi o tym art. 43 i 82 ust. 3 ustawy o VAT), a także podatników zwolnionych od podatku (zgodnie z art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT).
Podatnik dla celów VAT - kim jest?
Zgodnie z art. 15 ust. 1 wyżej wymienionej Ustawy, "podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności". Z kolei dalej - w art. 15 ust. 2 - doprecyzowana została sama definicja działalności gospodarczej. Otóż obejmuje ona "wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych".
Ewidencja podatku VAT - jak to robić w księgach handlowych?
Ewidencja księgowa powinna dotyczyć każdego zdarzenia gospodarczego, które wymaga takiej dokumentacji. Szczegółowo określa to Ustawa z dnia 29 września 1994 roku o rachunkowości (Dz. U. 1994 Nr 121 poz. 591). A w związku z tym, że to dowody księgowe stanowią podstawę do zapisów w księgach rachunkowych, należy zwrócić uwagę na to, by były one być rzetelne, kompletne i bezbłędne. Konieczność zastosowania ewidencji szczegółowej w formie rejestrów VAT wynika z zakresu czynności, które podlegają opodatkowaniu VAT. Wszystkie jednostki, które są podatnikami podatku od towarów i usług, muszą tworzyć deklarację VAT-7 i wykazywać w niej VAT naliczony i należny. W związku z tym, niezbędne jest prowadzenie ewidencji w taki sposób, aby możliwe było całkowicie oddzielne określenie tych wielkości, a także samego zobowiązania z tytułu VAT.
Podatnicy są zobligowani do prowadzenia ewidencji, która zawiera następujące dane: - kwoty, które podatnik obowiązany jest zewidencjonować do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których przysługuje mu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego; - dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania; - wysokość podatku należnego; - kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego; - kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu; - inne dane, które mają służyć do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej (jest to określone w art. 120 ust. 15, art. 125, art. 134 i art. 138 ustawy o VAT).
Co ważne, powyższe wyliczenia nie dotyczą podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku (stanowi o tym art. 43 i 82 ust. 3 ustawy o VAT), a także podatników zwolnionych od podatku (zgodnie z art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT).
